Deze les hoort bij het hoofdstuk over hindernissen op weg naar vreugde. Een van de grootste hindernissen is in mijn ogen de negativity bias van ons brein, een begrip uit het werk van Rick Hanson.
In het boek leg ik dat als volgt uit:
Het brein van onze voorouders ontwikkelde een zogenaamde ‘negativity bias’. Oftewel het brein had een afwijking naar negatieve ervaringen toe. Anders gezegd: negatieve ervaringen waren als klittenband. Die bleven flink aan hen plakken. Terwijl positieve ervaringen eerder als Teflon waren: ze gleden zo van hen af. Zo is het brein dus geëvolueerd. En waarom? We hebben allemaal behoefte aan veiligheid, bevrediging en connectie. Alles wat daar een gevaar voor vormt, slaan we heel goed op. Dat doen we om te zorgen dat we ertegen beschermd zijn.
Een goed voorbeeld is een giftige plant. Stel, een van je verre voorouders at een giftige plant en werd er doodziek van. Na het ternauwernood overleefd te hebben, stond dit plantje in het geheugen van je voorouder gegrift, zodat deze er voortaan met een grote boog omheen zou lopen. Logisch dus dat dit heel krachtig in het brein werd opgeslagen. Negatieve ervaringen beklijven. Ze hebben een diepe impact en je zou dus ook kunnen zeggen dat ze daarmee sterke verbindingen vormen in je neurofysiologie. Stel je nu eens voor dat dezelfde voorouder een prachtige zonsondergang zag. Wellicht maakte deze best indruk. Het werd echter niet krachtig opgeslagen. Waarom zou het brein ook? Het had immers geen enkele overlevingswaarde.
Ik noem die negativity bias van ons brein grappende wijs weleens ‘een slag in ons mentale wiel, die maakt dat we altijd weer de negatieve kant op dreigen te fietsen’. Het vraagt dus een bewuste en actieve keuze om de andere kant op te gaan. Gelukkig is het brein veranderbaar.
Hoe dat te doen komt in een latere les in de HEAL oefening naar voren. Voor nu is het voldoende te weten dat deze bias er is en dat er iets aan te doen is. Deze cursus zal er in het geheel trouwens ook aan bijdragen dat te doen.